Rozdział 24

Rozdział dedykuję Agnes Jackson <3
Paulinie M która śpiewała zemną
Libre Soy na wf
Oraz Paulinie N z którą latałam 
do sekretariatu
KOCHAM WAS <333

*Annabeth*
Czego Chejron może od nas chcieć?
Staneliśmy przed drzwiami wielkiego domu. Percy zapukał i weszliśmy.
Koordynator stał przy półce z książkami.
-No nareszcie. Co wy tak długo robiliście?
Percy spuścił głowę żeby ukryć rumieniec.
-Chejronie chciałeś nam coś przekazać?-Zmieniłam temat.
-A tak zapomniałbym. Dzisiaj jest ognisko pożegnalne.
-Ale jak to pożegnalne?
-Łowczynie wyjeżdżają.
-Czyli że Thalii też nie będzie?
-Niestety muszę przyznać ci racje. -widziałam smutek w jego oczach.



*Nico*
Siedzę w tym głupim podziemiu już trzeci tydzień nawet nie wiem co się dzieje na górze.
-Nico- Usłyszałem głos mojego ojca.-Chodź tutaj.
-Czego?!
-Grzeczniej do tatusia. -Stanął przedemną. -Chcę żebyś wrócił do obozu.
-Jak to? Ale dlaczego?
-Hermes mi powiedział że będzie nowa misja.
-A co ja mam z tym wspólnego?
-Ty weźmiesz w niej udział. -Podał mi czarną kartkę. -Dasz to temu centaurowi.
-A skąd pomysł że to zrobię?
-Bo jeśli mnie nie posłuchasz do końca swojego marnego życia będziesz pomagał Charonowi na Styksie.



*Percy*
Annabeth prawie wogóle się nieodzywała odkąd dowiedziała się że Thalia wyjeżdża.
-Ann przecież wiedziałaś że to się wydarzy.
-Tak, ale nie spodziewałam się że tak szybko.
Zauważyłem że jest bliska płaczu więc ją przytuliłem.
-Wszystko będzie dobrze.
W tej chwili wpadłem na genialny pomysł. Jedyne co mogło uspokoić Annabeth Chase to pojedynek więc zaciągłem ją na arene.
-Percy co ty robisz?
-Wyciągnij sztylet.
Zrobiła to o co poprosiłem, a ja natarłem.
Odparowała mój cios, niestety dostało mi się i upadłem.
-O bogowie! Percy przepraszam. Nic ci nie jest?
-Kim... kim jesteś?
-O nie. Nie, nie, nie. -Uklękła przy
mnie. -Błagam cię.
-Uspokuj się. -Zaczołem się śmiać.
Uderzyła mnie. -Jeszcze raz tak zrobisz, a przysięgam że...
Pocałowałem ją.
-Mógłbyś przestać tak robić? -Pomogła mi wstać.
-A co nie podoba ci się? -Poruszyłem brwiami.
Annabeth uderzyła otwartą dlonią w czoło. - Jesteś niemożliwy.
-Ale właśnie za to mnie kochasz.
Usłyszałem dźwięk konchy co oznaczało że ognisko właśnie się zaczęło.


*Annabeth*
Usiedliśmy na ławce, a dzieci Apolla przyszły z gitarą i zaczeli śpiewać "Cover Girl". Po chwili wszyscy do nich dołączyli.
Gdy skończyliśmy karzdy spojrzał na nas.
-No co? -Odezwał się Percy.
-Pocałuj ją wreszcie! -Krzyknęła Calrisse.
Percy troche się wachał, ale przysunął się bardziej i zaczął mnie całować. Wszyscy zaczeli klaskać.
Nagle z cienia wyszedł Nico.



No i jest rozdział troche
krótki, ale to przez
emocje.
Zaczynam się zastanawiać
nad rozdzieleniem Percabeth
bo się was troche cykam,
ale i tak was kocham <3
Czytasz? KOMENTUJ