Rozdział 21

*Percy*
Otworzyłem oczy nie wiedziałem gdzie jestem. Czułem pustkę, a przedemną stała grupka ludzi.
-Kim jesteście?
-Jesteśmy twoimi przyjaciółmi. -Odpowiedział jakiś mężczyzna. Zaraz czy on jest w połowie koniem?
-No dobra, a ja to kto?
-To ty nic nie pamiętasz?
-Mam kompletną pustke w głowie.
Jakaś dziewczyna zaczęła płakać, a druga bardziej zbudowana wyprowadziła ją z pomieszczenia.
-Więc nazywasz się Percy Jackson jesteś w obozie herosów, a dokładniej w obozowym szpitalu.
-W obozie herosów? Co to jest?
-Obóz Herosów to takie moejsce w którym szkolimy półbogów.
-A co to półbóg?
-Wiesz może puźniej wszystko ci wytłumaczę, a teraz odpocznij.- Powiedział pół człowiek i wyszedł.



*Annabeth*
-Zobaczysz wszystko będzie dobrze- Clarisse próbowała mnie uspokoić.
-Ty nic nierozumiesz. On nic nie panięta, a co jeśli już mnie nie kocha? Jesli zapomniał o tym co do mnie czuł?
-Ann wien że jest ci przykro, ale musisz w niego uwierzyć. -Doszła do nas Thalia.
-Thalia ma racje teraz najwarzniejsze jest to aby odzyskał pamięć, a ty musisz być przy nim.
-Macie racje. Najważniejsze, że Percy żyje.
-Dokładnie, a teraz idź odpocząć.




*Thalia*
Tak bardzo mi szkoda Ann, więc poszłam do Chejrona.
-Kiepska sprawa nie.
-Nie rozumiem -Odparł.
-No z Percym. -Odpowiedziałam - Niby się obudził, ale nic nie pamięta.
-Tak masz racje. Trzeba coś z tym zrobić bo nie puścimy go na misje w takim stanie.
-Jeśli chodzi o tą misje. Czy to ma jakiś związek z wyprawą Artemidy?
-Cóż myślę że obie te sprawy jakoś się łączą, ale Zeus noe wyrazil się jasno.

***

*Annabeth*

Percy nadal leżyvw szpitalu i śpi. Od ostatniego przebudzenia minęły trzy dni. Strasznie się marywie. Zaczęłam coraz więcej ćwiczyć. Nie chciałam płakać bo w ten sposób nie pomogę Glonomóżdżkowi. 

-Annabeth. -Na arene weszła Clarisse.-

Powinnaś odpocząć siedzisz tu od czterech godzin.

-Nie rozkazuj mi. Chyba że chcesz ze mną walczyć.

-Jasne, ale najpierw powinnam ci powiedzieć że twój chłopak się obudził.

-Co? Nie mogłaś tak odrazu?- Już chciałam iść.

-Annabeth!

-No co?

-Może najpierw się wykomp. -Zaśmiała się.

Miała racje byłam cała spocona, więc pobiegłam do domku.

*Percy*

Gdy się obudziłem "Pan koń" znowu stał kołomnie.

-No nareszcie. Napędziłeś nam strachu.

Wciąż nic nie pamiętasz?

-Niestety nie, więc gdyby pan mógł mi wszystko wytłumaczyć byłbym bardzo szczęśliwy.

-No dobrze, a więc jesteś półbogiem. Twoim ojcem jest grecki bóg mórz Posejdon.

-Okej. A jest więcej takich jak ja?

-Oczywiście jest was pełno.

-Hej. - Do pomieszczenia weszła dziewczyna . -Chejronie co z nim ?

-Niestety wciąż nic nie pamięta.

-No to słabo. - Uśmiechneła się do mnie.- Cześc Percy jestem Thalia . Pewnie nie pamiętasz, ale jesteśmy przyjaciółmi.

-Super. A kto jest twoim rodzicem.

Dziewczyna zaśmiała się. -Jestem córką Zeusa.

-Jestem trochę zmęczony więc się prześpie.

*Annabeth*

Nawe nie zdąrzyłam z nim porozmawiać, ale Chejron mówił że jest coraz lepiej.

Postanowiłam że pójdę porozmawiać z Thalią.

-Hej. -Zauważyłam że przyjaciółka biegnie w moją stronę.

-Ann jak się czujesz?

-Chyba w porządku. Thalia ty jako jedyna poza Chejronem rozmawiałaś z Percym. Jak on się zachowywał?

-On kompletnie nic nie pamięta.

Po jej słowach łzy napłynęły mi do oczu.

-Nie płacz wszystko sie ułoży.

-A co jeśli nie?

-Nie mów tak. Musisz być dobrej myśli. 

Przytuliła mnie, a ja pozwoliłam lzom spokojnie płynąć.

*Percy*

Miałem dziwne sny jakby urywki wspomnień. Może pamięć do mnie wraca?

Pamiętam dziewczyne, ale nie wiem jak wygląda. Poczułem olur przy nogach. Spojrzałem w tamtą stronę. Jakaś dziewczyna miała opartą głowe o moje łużko.

-Hej. -Szturchnąłem ją. -Wstawaj.,

Podniosła sie delikatnie więc mogłem się jej przyjżeć. Była niesamowita. Blond loki opadały delikanie na plecy, szare oczy w których można było zobaczyć smutek i opalenizna. Zupełnie jakby słońce muskało promieniami jej skóre. Wyglądała na zmęczoną. Oczy były podpuchnięte od płaczu, a mimo to wyglądała pięknie.

-Jak długo tutaj jesteś?

-Od jakiś dwuch dni. - Uśmiechnęła się, a mi odrazu poprawił się nastrój. Pewnie mnie nie pamiętasz.

-Niestety, ale ty chyba lepiej powinnaś odpocząć.

-Zaraz kto tutaj jest poszkodowany. Ja czy ty?

-Czyli śpię od dwóch dni?

-Tak i wiesz co? Ślinisz się przez sen.

Zacząłem się śmiać. Dlaczego ona tak na mnie działa ?

-Wiesz chyba masz racje. Pójdę się ogarnąć. -Wstała i ruszyła w stronę wyjścia.

-Zaczekaj! Ja nawet nie wiem jak masz na imię.

Uśmiechnęła się. -Jestem Annabeth.

Poczułem impuls energii. Zupełnie jakby ktoś uderzył mnie w głowę po czym zemdlałem.

No i nastepny za mną.

Rozdział pisan o 3 nad ranem :)

Jeszcze pytanko kto chciał fejsa?

Pamiętaj:

Czytasz? KOMENTUJ