Rozdział 35

*Hazel*
Byłam zdumiona faktem, że Percy jest synem greckiego boga, ale jeszcze bardziej zaskoczyło mnie to, że ma pegaza.
Zawsze marzyłam o koniu, a teraz lecę na tak majestatycznym stworzeniu.
Zauważyłam ciemne kształty lecące prosto  na nas.
-Co to?
Percy powędrował za moim wzrokiem. -Na ziemię. Już!
Zrobiliśmy co kazał. Zeszliśmy z grzbietów, a przed nami pojawiło się stado kruków.
-Czy one zrobią nam krzywdę?
Jak na komende rzuciły się na nas.
-Myślę, że to jes odpowidź na twoje pytanie. -Percy odganiał ptaki mieczem.
-Tam! -Frank wskazał na opuszczoną stodołe.
Wpadliśmy do pomieszczenia niczym burza.
-A co z pegazami?
-Spokojnie. Mroczny wychodził cało z gorszch opresji.
Spojrzałam przez szparkę. Kruki przykucnęły przed drzwiami.
-Kiedy im się znudzi?
-Gdy nas zabiją. -Spojrzałam na syna Posejdona. -No co? Jestem szczery
-To przestań. -Usiadłam na sianie obok Franka. -Pozostaje nam czekać.




*Annabeth*
Siedziałam w domku Ateny analizując wszystkie możliwe rozwiązania dopóki ktoś nie zapukał do drzwi.
Nie czekając na moje pozwolenie do środka weszła Piper. -Hej. Co robisz?
-Myślę.
-To przestań. -Spojrzałam na nią -Musisz wyjść na zewnątrz.
-Nie mogę. A jeśli coś przegapię?
-Daj spokój. -Podniosła mnie. -Zobacz na swoje ręce.
Faktycznie nie były w najlepszym stanie, więc poszłam za nią na arene.
Córka Afrodyty wyciągła swój sztylet, więc zrobiłam to samo.
Natarła na mnie, a ja śmiejąc się odbiłam jej cios.
Moja przyjaciółka popchnęła mnie i upadłam na ziemię. Podczas gdy ona krztusiła się ze śmiechu ja złapałam ją za rękę i pociągnęłam w moją stronę.
Piper leżała koło mnie turlając się ze śmiechu. Widząc ją w takim stanie sama wybuchłam.
Naszą głupawkę przerwała zdyszana Clarisse. Co ona ma z kondycją?
-Annabeth -Próbowała złapać oddech. -Już jest.
-Kto jest? -Nadal się śmiałam.
-Percy. Wrócił.
-Do obozu? -Nie czekając na jej odpowiedź zaczęłam biec w stronę bramy.




*Percy*
Wylądowaliśm przed wzgórzem. Po przekroczeniu granicy zebrał się koło nas tłum wiwatujących Herosów.
A oni co? Poczta Polska?
Wszyscy zaczęli mi gratulować, ale ja szukałem jednej osoby. A co jeśli ona nie chcę mnie widzieć? Byłem pełen obaw.
Po chwili ujrzałem ją przepychającą się przez tłm obozowiczów. Stanęła na przeciwko mne, a ja cały zamarłem.
Serce się wyrywało, chciało być jak najbliżej Annabeth, ale rozum się wachał.
Nie czekając na mój ruch córka Ateny zaczęła biec w moją stronę.
Rzuciła się na mnie, ale ja odsunąłem się niepewnie.
-Annabeth ja bardzo cię...
-Ciii -Przerwała mi. -Jesteśmy razem Glonomóżdżku. Teraz to się liczy.
Po tych słowach złożyła na moich ustach namiętny pocałunek.





No i kolejny do kolekcji :)
Jeśli macie jakieś życzenia związane
z kolejnym rozdziałem
to piszcie ja was chętnie
"wysłucham"
Czytasz? KOMENTUJ