Rozdział 49

*Annabeth*

Otworzyłam szeroko oczy, brunet objął mnie tak mocno, że nie mogłam się ruszyć na szczęście udało mi się uwolnić jedną rękę i wkładając w to całą siłę odepchnęłam go od siebie.
Popatrzył na mnie ze zdziwioną miną, a ja za nim się obejrzał zamachnęłam się i uderzyłam go z pięści w twarz tak, że upadł na ziemię.
-Kto ci do cholery pozwolił mnie całować?! -Zaczęłam krzyczeć.
Zaczął się podnosić, z jego nosa leciała krew. Nie trzeba być dzieckiem Apolla żeby wiedzieć, że jest złamany. - Przepraszam, myślałem, że tego chcesz.
-Dlaczego miałabym tego chcieć?
-Wszystkie chcą. - Uśmiechnął się, co przez zakrwawioną twarz wyglądało jak uśmiech psychopaty.
Podeszłam bliżej niego. - Jeszcze raz się do mnie zbliżysz to przysięgam na Styks, że skończy się to dużo gorzej. -Zaczęłam odchodzić.
-Miałaś mnie odprowadzić! - Krzyknął za mną.
-Wycieczka skończona!
Zaczęłam iść w stronę areny. Tak mnie zdenerwował, że musiałam się na czymś wyżyć.
Podeszłam do manekina i zaczęłam walić w niego z całej siły.
-Głupi Percy, głupi plan, głupi chłoptaś, głupi bogowie...
-Annabeth wszystko w porządku? -Emily stała tuż obok.
-Nie widać? - Zaczęłam uderzać jeszcze mocniej.
-Właśnie nie.
-Nie możecie mnie po prostu wszyscy zostawić w spokoju? - Rzuciłam nawet na nią nie patrząc.
-Okej, chciałam ci tylko powiedzieć, że Chejron rozmawiał z Percym ale już sobie idę skoro cię to nie obchodzi.
-Nie obchodzi mnie to... chwila, co? Zaczekaj! -Złapałam ją za nadgarstek. -Co powiedział?
-Myślałam, ze cie to nie obchodzi?
-Emily - spojrzałam na nią gniewnie - co powiedział?
-Lepiej porozmawiaj o tym z Chejronem. - Zaczęłam biec w stronę wielkiego domu. -Ale najpierw się przebierz!
-Co?
-Wyglądasz tak jakby ktoś wylał na ciebie wiadro wody.
-Masz racje -Powiedziałam z niesmakiem po czym pobiegłam w stronę domku Ateny.
Wyciągnęłam z szafki czystą obozową koszulkę i pierwsze lepsze szorty po czym wybiegłam z domku i pognałam do wielkiego domu.
Koordynator siedział na werandzie w swojej ludzkiej postaci, nie wyglądał za dobrze.
-Co się stało? - Zapytałam z przerażeniem.
-Musimy na spokojnie porozmawiać.
-Nie możesz jej po prostu powiedzieć prawdy? - Ze środka wyszedł Pan D. z puszką dietetycznej coli, a ja spojrzałam na niego oczekując na więcej informacji, - Twój chłoptaś zamierza przyjąć Kronosa, a potem go zabić.
-Co?! - Spojrzałam na centaura. - Chejronie nie możemy na to pozwolić, on tego nie przeżyje!
-Mało tego kazał ci przekazać żebyś o nim zapomniała i nie próbowała go powstrzymać. -Ciągnął bóg wina.
-Przykro mi ale obawiam się, że nie jestem w stanie nic zrobić, wciąż nie wiemy gdzie jest z resztą powiedział wyraźnie, że nie potrzebuje pomocy.
-Więc po tym wszystkim tak po prostu dasz mu umrzeć?!
-Nie mamy innego wyjścia.
-Jesteś taki sam jak ta grupa baranów na Olimpie! Jesteście do niczego! -Usłyszałam grzmot ale nie przejęłam się nim.
-Annabeth nie to miałem na myśli...
-W dupie mam to co miałeś na myśli - Rzuciłam i zaczęłam biec prosto przed siebie.

Kolejny rozdział jeeej
A tak serio to kompletnie nie miałam na niego pomysłu
także sorki jeśli jest do bani.
To chyba tyle no i oczywiście pamiętajcie o komentarzach